Κάποιες στιγμές την αμφιβολία που φορούσε κατάσαρκα, χειμώνα καλοκαίρι, τη διαπερνούσε μια αιχμηρή σιγουριά ότι όλα εκείνα τα χρόνια, μ' όλα τους τα σκαμπανεβάσματα κι όλες τις αλλαγές διεύθυνσης και κατεύθυνσης, που πορευόταν αγνοώντας, ή χωρίς να νοιάζεται για τον προορισμό, δεν ήταν παρά η απαραίτητη προετοιμασία για ν' αναδυθεί σ' έναν ορίζοντα που, επιτέλους, θα τον αναγνώριζε για δικό του.
Τώρα, περασμένα 30, μετέθετε το συμβατικό όριο της ωριμότητας ταξιδεύοντας. Σαν ταξιδιώτης, διεκδικούσε για τον εαυτό μου μόνιμη απαλλαγή από οικείες αναστολές και από δεσμεύσεις. Σαν προσωπικότητα είχε κάτι από την ευπροσήγορη γεωγραφία του αρχιπέλαγους. Πολυσχιδής και προσαρμοστικός, εύκολα μπορούσε να εγκλιματίζεται στα μακρινά μέρη που τον καλούσαν, ξανά και ξανά, και να φαντάζει βέρος αυτόχθονας.
Ταξίδευε λοιπόν με κάθε ευκαιρία, μηχανευόμενος προσχήματα για να φτάνει κάθε φορά μακρύτερα από τον επίσημο προορισμό του.


Η αμέριμνη βουτιά στη χρήση σκληρών ναρκωτικών στη σημερινή Αθήνα ενός παλινοστούντα τριαντάρη διανοούμενου. Ο αφηγητής επιβιώνει, έστω και μόλις και μετά βίας, χάρη στη μανία του να διηγηθεί αυτά που του συμβαίνουν με την μορφή ενός ποιητικού ημερολογίου.