Καθώς απομακρυνόταν απ’ τη βραχώδη ακτή της χώρας των Λωτοφάγων, ο Οδυσσέας έκλαψε, γιατί για πρώτη φορά κατάλαβε πως ήταν θηλαστικό, όπως κι οι θαλάσσιοι ελέφαντες στις Piedras Blancas. Καθισμένος στο δoιάκι του πλοιαρίου, το έμπειρο μάτι του έτρεξε σε όλα τα ράφια της wall-to-wall βιβλιοθήκης, ώσπου βρήκε τον πρώτο τόμο της Οδύσσειας απ’ τις εκδόσεις Loeb. Εκεί πληροφορήθηκε για πρώτη φορά πως του την είχαν φέρει πολύ άνανδρα όλοι αυτοί οι χαμερπείς ραψωδοί και υμνωδοί που δε σηκωθήκανε ποτέ από το αναπηρικό τους καρεκλάκι με τα αλουμινένια υποπόδια και που δεν είχαν ταξιδέψει πουθενά και ποτέ, τώρα πλέον του είχαν αλλάξει μέχρι και το όνομα και τον λέγανε Ούτιν και έμαθε και όλες τις λεπτομέρειες για το χαμό όλων ανεξαιρέτως των εταίρων του. Ήξερε πλέον τι θα συμβεί, αλλά δεν είπε σε κανέναν τίποτα, τους καθησύχασε όλους. Ήταν ηγέτης εξάλλου πλέον.